Fragment uit het boek:
Ze hees zich in haar skikleren. Alleen al het geluid dat haar skibroek maakte als je een paar stappen deed, liet haar stemming al stijgen. Dat werd nog beter toen ze de gordijnen openschoof en uitkeek over de mooiste glinsteringen op aarde. Een ijsblauwe lucht droeg een februarizon die zijn licht op de dikke laag verse sneeuw liet neerkomen en zo alle vlokjes omtoverde in kleine, glimmende diamantjes. Kate glimlachte bij het aanzicht. Het zou een heerlijke skidag worden! Nog altijd genietend naar buiten kijkend, merkte ze hoe Tristan opeens vlak achter haar kwam staan en met haar mee naar buiten keek. Kate bevroor. Hij stond veel dichterbij dan normaal was. Waarom deed hij dat? Moest hij niet bellen?
‘Is er iets mooier dan dat?’ vroeg hij op een zachte toon, die nu allesbehalve zakelijk was.
‘Vraag me dat nog eens als ik er straks op mijn latten doorheen snij,’ zei Kate zo opgewekt mogelijk, terwijl ze recht voor zich bleef kijken. Waarom moest hij nu zo dicht achter haar staan? Ze rook zijn aftershave en voelde zijn lichaamswarmte, al raakte hij haar niet.
Tristan zei niets meer en verliet na enkele lange minuten naar buiten te staren zijn plek om zich ook aan te kleden. Kate merkte dat ze haar adem had ingehouden en liet die langzaam weer ontsnappen. De lucht zorgde voor een wazige plek damp op het koude glas voor haar. Het liefst had ze er met haar vinger HELP op geschreven.