Fragment:
Netjes op tijd liep ze door de verlaten fabriek naar de brug waar er effectief iemand over de reling naar het kolkende water onder zich staarde. De man droeg een kap waardoor Kate zijn gezicht niet kon zien. Naast hem op de reling lag een witte roos.
‘Ik geloof dat die voor mij is,’ zei ze nu toch wel wat zenuwachtig. De man keek op. Een sjaal verhulde het meeste van zijn gezicht, enkel zijn donkere ogen waren zichtbaar. Hij keek even om zich heen en zag niemand.
Hij zei niets en stak enkel zijn hand met een zwart lederen handschoen uit. Kate ritste haar jas open, haalde er het dikke schrift uit en legde het in zijn hand. Hij bladerde er heel vluchtig door en smeet het boek dan over de rand van de brug. Kate schrok en keek naar het water waar het schrift onmiddellijk opgeslokt werd door de woeste rivier.
‘Wat doe je nu?’ vroeg ze licht in paniek. Dit was niet de afspraak.